| De foto van een landschap is meestal opgebouwd uit een voorgrond, een horizon en daarboven de lucht. Wanneer wij een foto van een landschap bekijken en we laten onze blik van boven naar beneden zakken dan zoomen we in. In perspektief is de horizon een aantal kilometers verwijdert en afhankelijk van het standpunt honderden meters breed, als onze blik over de foto langzaam naar beneden glijdt, kijken we in het landschap steeds dichterbij, de opname-afstand wordt kleiner en hoe kleiner die afstand wordt hoe meer de verhouding tussen werkelijkheid en afbeelding naar 1 staat tot 1 (1 : 1) gaat, we kijken steeds meer in toenemende close-up. De laatste jaren richt ik mijn blik steeds meer op de voorgrond, de horizon is boven uit het beeld verdwenen, ik fotografeer close-ups in een aflopend kader, een paar vierkante meter, meer heb ik niet nodig, een prettige bijkomst is dat de wat saaie vorm 'voorgrond, horizon, hemel', geen rol meer speelt. Een reden waarom ik kleine plekken 'natuur'fotografeer is omdat de natuur zich steeds verder terugtrekt uit het landschap. Het landschap van de BeNeLux is een natuur/cultuur-landschap waaruit de 'natuur'aan het verdwijnen is door menselijk ingrijpen en daardoor plaats moet maken voor het zogenaamde cultuurlandschap. Met mijn foto's spreek ik geen waardeoordeel uit, cultuur ervaar ik als niche van natuur. Natuur-cultuur-landschap, het vervuilde landschap, het agrarisch landschap, het asfalt landschap, het landschap in sociaal/historisch perspektief. Wanneer ik in het landschap ben klinken dit soort 'inhoudelijke' benamingen als verre echo's met nauwelijks enige betekenis... Focussen, is een fenomenaal (fenomologie: wijsgerige richting of methode, die door zo nauwleurig mogelijke beschrijving van wat onze begrippen inhouden en langs de weg van het intuitief aanschouwen, het wezen der dingen tracht te ontdekken.) fotografisch begrip en focussen is wat ik doe. In opgespoten zandvlakten bloeien prachtige eenjarige bloemensoorten, op en tussen donkergrauwe assintels en kolengruis zie ik blauwe distels, gele bloemen, naald- en loofbegroeiing, wegbermen zijn een waar paradijs. Tot slot enkele losse gedachten: Fotografie is het medium van de buitenkant. De potentie van de fotograaf ligt in zijn vermogen de buitenkant te formuleren en een eventuele diepere betekenis naar het oppervlak te halen. Fotografie is een visuele wijze van communiceren, een visuele taal waarin ik mij als fotograaf kan uitdrukken. Alles kan gefotografeerd worden en is waarschijnlijk al gefotografeerd - deze gedachte kan zo deprimerend zijn dat alle lust om een foto te maken verdwijnt - deze gedachte is echter ook bevrijdend omdat orginaliteit ondergeschikt is, het gaat om de inhoud en de vorm. |
